Çocuklar yuvaya başladığında yepyeni bir dönem başlıyor. Sizin verdiğiniz terbiye, kurallarınız, hepsi yeniden test ediliyor, eğilip bükülmeye çalışılıyor. “Onun annesi izin veriyormuş” “Arkadaşım böyle yapıyor ben niye yapamıyorum…” Bunları duymaya alışsanız iyi olur. Ben o günleri, pozisyonumu sağlam tutarak, “Senin annen benim, sen de o çocuk değilsin, bizim evimizin kuralı bu” diyerek, taviz versem de bunu çaktırmadan yapmaya gayret ederek aştım. Bir de tavsiye edebileceğim bir yöntem var; hikaye anlatıcılığı… Bir yaştan, özellikle 7’den sonra çocuğunuza sürekli onu yapma bunu yap diye ders vermek istemiyorsanız, uygulayabilirsiniz. Ben hemen her gece anne La Fontaine oldum, oğluma anlatmak istediğim şeyleri hikayeleştirerek anlattım. Örneğin bir arkadaşı ile kavga etti, birkaç gün sonra çok iyi arkadaş olan iki pandanın kavga etmesinden sonra nasıl barıştıklarını, birbirlerinden nasıl özür dilediklerini anlatan bir hikaye uydurup anlattım. Ya da tuvaletten sonra ellerini yıkamayı hep unutuyor. Birkaç gece sonra ellerini yıkamayan küçük karganın başına gelenler oldu konu… Her zaman niyetimi anladı, komikleştirmeye çalışarak hikayelerin didaktik taraflarını gizledim, geceleri yatmadan harika bir özel zaman oldu bu hikaye anlatmalar… Şimdi 8 yaşında, hala anlatıyorum…
