Benim oğlum ağladığında hep ‘gazı var’ dedim, ya da dişi çıkıyor 🙂 Genellikle doğru çıktı. Ama büyüdükçe ağlamanın en önemli silahları olduğunu öğreniyorlar. Kendimce taktikler geliştirdim. Umarım sizde de yarar.
* Her ağladığında yüzümü buruşturarak ‘Ay ne kadar çirkin oluyorsun ağlayınca bak ayna getireyim bak’ dedim. Nereden aklıma geldi bilmiyorum. Ama o ayna getir a bak aynaya, bak ben de ağlayayım ne çirkin oluyorum derken ağlamanın keyfini kaçırdım her seferinde.
* Baktım ayna formülü tutmadı, ciddi bir ses tonuyla ağlamadan anlat istediğini ağlarsan asla ve asla istediğini yapmam dedim. Gerçekten de yapmadım. Bir iki kez sınırlarımı denemek için katılmanın sınırına geldi ama kucağıma alıp hoplattım zıplattım geçirdim ağlamasını ama yine de istediğini yapmadım.
* Düştüğünde hep düştüğü yeri öptüm. Düşünce çocuklar korkuyor ve çoğunlukla acıdan değil korkudan ağlıyor. Yavrum şimdi düşünce koştur koştur öptürmeye gelmekten aklına ağlamak gelmiyor.
Sınırlarınızı sürekli test etmek isteyecek, sonradan ağlıyor diye şikayet etmek istemediğim için ben ‘ağlarsam istediğimi yapar’ diye düşünmemesini sağlamak için bazen sert davrandım ama deydi.
