Bunu ben 1 yaşında yaşadım, bazı çocuklar 2 yaşında yaşıyor..
Yürümeye başlayınca adam olduklarını anlıyorlar, o zaman burunlarının dikine gidiyor, bizi perişan ediyorlar. Bu konuda faydasını çok gördüğüm bir tavsiye: Şunu yap, şunu yapma demeyip seçenek sunup birini seçmesi gerektiğini söylemek… Örneğin elinde birşeyler varken koşmak istediğinde “Ya elindekini bırak koş, ya da onları tut ama o zaman oturmak zorundasın” demek, çorap giymeyeceğim dediğinde duymazlıktan gelip, iki tane çorap alıp eline “Hadi seç bakalım hangisini istiyorsun giymek,” demek gibi. Çok haince ama hemen kanıyorlar 🙂 onlara büyük adam gibi davranınca aslında her istediğini yaptırabiliyosun…
Örneğin şimdilerde oğlum kendi başına merdiven inmek, elimi bırakıp yürümek için ölüp bitiyor. Annemden aldığım ve çok işime yarayan bir tavsiye; merdivenden inerken onun önüne geçin, bir merdiven altından hemen onun paralelinden onu gözeterek aşağı inin, o da kendi kendine insin. (Tabii bunu 3 yaş için söylüyorum) Hem siz onu kontrol edebiliyorsunuz, hem de çocuğunuz istediği bir büyük davranışını yapabilmiş olmanın güvenini hissediyor. Elini ise çok güvenli yerlerde bırakıyorum ancak yine de bi bıraktığımda fırlayıp uzaklaşması ile kalp çarpıntıları yaşıyorum. Bunu nasıl çözebilirim, tavsiyesi olan var mı?